บทที่ 1 คนรักแรกกลับมา
"พิมพ์รวี ถ้าแกยังไม่มีลูกอีก ก็ไสหัวออกจากตระกูลพูนประสิทธิ์ไปซะ!"
ในงานเลี้ยงวันเกิดของคุณปู่ภรัณยู ก็ได้ยินคนแอบนินทากันว่า นายหญิงน้อยของตระกูลพูนประสิทธิ์เป็นแม่ไก่ที่ออกไข่ไม่เป็น
แม่สามีของพิมพ์รวี หรือนายหญิงใหญ่รู้สึกขายหน้า
ไม่เพียงแต่ตบหน้าเธอต่อหน้าธารกำนัล แต่ยังยื่นคำขาดให้เธออีกด้วย
พิมพ์รวีกุมใบหน้าที่บวมเป่งจากการถูกตบ ขณะที่เดินออกจากบ้านใหญ่อย่างน่าสมเพช เธอก็ได้รับรูปถ่ายใบหนึ่ง
ในรูปถ่าย กลีบกุหลาบแสนโรแมนติกถูกโปรยเป็นรูปหัวใจ และฉากหลังวันเกิดที่ทำจากลูกโป่งก็ดูสวยงามตระการตา
เด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงกลางมีใบหน้างดงามน่ารัก กำลังยิ้มอย่างหวานชื่นและมีความสุขให้กับกล้อง
เธอกำนิ้วแน่น เธอถูกด่าอย่างสาดเสียเทเสียเพราะชาลส์งอนเธอและไม่ยอมมาร่วมงานวันเกิดของคุณปู่
ส่วนเขาก็ดีจริง ๆ กลับไปจัดฉากวันเกิดให้คนรักแรกอย่างประณีต เพื่อฉลองวันเกิดให้เธอ!
พิมพ์รวีกัดฟันกรอด หันหลังกลับขึ้นรถ แล้วดริฟต์รถออกไปอย่างสวยงาม
เธอก็อยากมีลูกเหมือนกัน แต่แต่งงานกับชาลส์มาสามปี เขายังไม่ยอมแตะต้องตัวเธอเลย แล้วเธอจะท้องได้อย่างไร
สืบพันธุ์แบบไม่อาศัยเพศหรือไง?
แต่ตระกูลพูนประสิทธิ์ก็เร่งรัดหนัก แถมยังยื่นคำขาดมาแล้ว
ถ้าเธอยังไม่ท้องอีก ตำแหน่งนายหญิงของตระกูลพูนประสิทธิ์นี้คงจะรักษาไว้ได้ยาก
เพราะชาลส์มีแต่ความเกลียดชังให้เธอ ไม่มีความรักเลยแม้แต่น้อย
ถ้าเธอถูกไล่ออกจากตระกูลพูนประสิทธิ์ เขาคงเป็นคนแรกที่ยกมือสองข้างเห็นด้วย
พิมพ์รวีเลี้ยวรถเข้าสู่ถนนสายหลัก
มุมหนึ่งของฉากหลังในรูปถ่าย พิมพ์รวีจำได้ว่านั่นคือโรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่งในเมืองเอ
เมื่อไปถึง เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืนก็ดังขึ้นพอดี
พิมพ์รวีผลักประตูรถออกไป เสียง "ปัง" ก็ดังขึ้นเหนือศีรษะ
พลุไฟบนท้องฟ้าเบ่งบานอย่างร้อนแรง สีสันตระการตาจนทำให้พิมพ์รวีตาพร่าไปเล็กน้อย
เธอกดริมฝีปากแน่น ยกมือขึ้นผลักประตูห้องจัดเลี้ยง
เสียงจอแจอึกทึกครึกโครมถาโถมเข้ามา ผู้คนกำลังส่งเสียงเชียร์กันอย่างสนุกสนาน
"จูบเลย จูบเลย..."
ไม่มีใครสังเกตเห็นการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของพิมพ์รวี
โต๊ะยาวตัวหนึ่งตั้งอยู่กลางห้องจัดเลี้ยง มีคนสี่คนนั่งอยู่รอบทิศทาง
แต่ละคนโอบกอดหญิงสาวรูปร่างเย้ายวนไว้ในอ้อมแขน
ส่วนสามีของเธอ ชาลส์ นั่งอยู่ในตำแหน่งเจ้ามือ ในอ้อมแขนของเขามีหญิงสาวผมยาวสลวยคนหนึ่ง
ใบหน้าที่ดูไร้เดียงสาและบริสุทธิ์ งดงามแต่ไม่ยั่วยวนจนเกินงาม ขณะนี้ใบหน้างามแดงก่ำเพราะเสียงเชียร์ของผู้คน เธอกำลังแหงนหน้าขึ้นมองชายหนุ่มด้วยดวงตาคู่โตฉ่ำน้ำ
ชาลส์สบตากับเธอ สายตาอ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยความรัก
มุมปากของเขามีรอยยิ้มจางๆ แต่ก็ดูออกว่ามาจากใจจริง
อย่างน้อยพิมพ์รวีแต่งงานกับเขามาสามปี เขาไม่เคยยิ้มให้เธอเลยสักครั้ง
ไม่น่าเชื่อเลย พี่ชาลส์ที่ท่องยุทธจักรคาสิโนมาไม่เคยพ่ายแพ้ วันนี้กลับยอมแพ้เพื่อที่จะได้จูบอินสักครั้ง!
"ใช่แล้ว อิน หลายปีที่เธอไปอยู่ต่างประเทศ พี่ชาลส์รักษาพรหมจรรย์ไว้เพื่อเธอเลยนะ กลับมาครั้งนี้ เธอยังไงก็ห้ามทำให้พี่ห้าผิดหวังอีกนะ!"
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าขาวนวลของหญิงสาวยิ่งแดงก่ำขึ้นไปอีก สายตาที่มองชายหนุ่มเต็มไปด้วยความรักอันบริสุทธิ์
ตั้งแต่ตอนที่เห็นใบหน้าในรูปถ่าย พิมพ์รวีก็รู้แล้วว่าครั้งนี้ตำแหน่งนายหญิงของเธอคงจะรักษาไว้ไม่ได้แล้ว
ไม่มีเหตุผลอื่นใด นอกจากว่าเธอคือคนรักแรกที่ชาลส์รักแต่ไม่สมหวัง!
และยังเป็นน้องสาวต่างมารดาของเธอ อินทิรา
ตระกูลพูนประสิทธิ์ไม่พอใจในชาติกำเนิดของเธอ จึงขัดขวางความรักของทั้งคู่ แล้วบังคับให้ชาลส์แต่งงานกับเธอ
ในวันแต่งงาน อินทิราเสียใจจนหนีไปไกล ถ้าไม่ใช่เพราะคุณปู่ภรัณยูใช้อำนาจบีบบังคับไว้ เขาคงจะทิ้งงานแต่งแล้วตามเธอไปทันที
ภาพที่ทั้งสองมองตากันอย่างลึกซึ้งทิ่มแทงใจพิมพ์รวี
เมื่อเห็นว่าศีรษะของทั้งสองขยับเข้าใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ...
"แค่กๆ..."
พิมพ์รวีไอเบาๆ เพื่อเรียกความสนใจจากทุกคน
เธอกอดอกพิงประตูอย่างเฉื่อยชา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆ "ฉันก็นึกอยู่ว่านางจิ้งจอกที่ไหนมันมีเสน่ห์ขนาดนั้น ถึงทำให้เขาทิ้งงานวันเกิดคุณปู่ได้ ที่แท้ก็เป็นเธอนี่เอง!"
"ไม่ได้เจอกันนานนะ น้องสาว...ที่ไร้ยางอายและต่ำต้อยของฉัน! แต่ก่อนแม่เธอเป็นเมียน้อยจนมีเธอ ตอนนี้เธอก็มาเป็นเมียน้อยยั่วยวนสามีฉันอีก อะไรนะ หรือว่ายีนเมียน้อยมันถ่ายทอดทางพันธุกรรมได้ด้วย?"
"จงใจแพ้ไพ่เพื่อจะได้จูบเธอเนี่ยนะ หึ เสแสร้งเก่งขนาดนี้ เป็นปีศาจถุงพลาสติกหรือไง?!"
อินทิรายังคงเหมือนเมื่อสามปีก่อน เสแสร้งทำตัวน่าสงสารเก่งเป็นที่หนึ่ง
พอพิมพ์รวีพูดจาแสบหูจบ ขอบตาของเธอก็แดงก่ำขึ้นมาทันที ราวกับว่าถูกกระทำอย่างไม่เป็นธรรมอย่างใหญ่หลวง
"พี่คะ พี่เข้าใจผิดแล้วค่ะ พวกเราก็แค่เล่นกันสนุกๆ เพื่อนๆ นัดเจอกัน ทุกคนก็เลยเสนอให้เล่นไพ่ แล้วก็รู้สึกว่าพนันเงินมันน่าเบื่อ ก็เลยคิดว่าจะเล่นพนันอย่างอื่นแทน"
พิมพ์รวีเหยียดยิ้มเย็นชา
ความคิดเล็กๆ น้อยๆ ของอินทิราน่ะ เธอเข้าใจดี
ก็แค่ต้องการจะอวดเป็นนัยๆ ว่าเพื่อนของชาลส์ชวนเธอมาเล่นด้วยแต่ไม่ชวนเธอ นายหญิงตัวจริงอย่างเธอที่จริงแล้วไม่มีความหมายอะไรเลย
แต่ถึงอย่างไร ตอนนี้คนที่นั่งในตำแหน่งนายหญิงก็คือเธอ พิมพ์รวี
ต่อให้ชาลส์จะรักอินทิรามากแค่ไหน เธอก็ต้องยอมรับคำครหาว่าเป็นเมียน้อยอย่างเลี่ยงไม่ได้
ยิ่งไปกว่านั้น แต่เดิมคนที่หมั้นหมายกับชาลส์ก็คือเธอ
ความรักของพวกเขา ตั้งแต่แรกเริ่มก็มาในทางที่ไม่ถูกต้อง!
พิมพ์รวีมีหน้าตาสวยคม เครื่องหน้าโดดเด่น เวลาที่เธอยิ้มเยาะ ออร่าก็แผ่กระจายเต็มที่ ดูเป็นสาวมั่นสุดเท่
ดอกบัวขาวที่อ่อนแออย่างอินทิรา เมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ ก็ถูกข่มจนสิ้นฤทธิ์
ถ้าชอบเล่นสนุกๆ ก็มาหาฉันสิ ฉันมีลูกเล่นเยอะแยะ รับรองว่าจะทำให้เธอติดใจจนถอนตัวไม่ขึ้นเลย!
อินทิราเบะปาก ซ่อนความดูถูกไว้ใต้แววตา
พี่คะ พี่อาจจะไม่รู้ พี่ชาลส์... ไม่สิ ท่านพี่เขย วิธีเล่นไพ่ของพวกท่านพี่เขยกับที่พี่เรียนมาจากต่างจังหวัดอาจจะไม่เหมือนกัน... มันซับซ้อนมาก ท่านพี่เขยสอนฉันเมื่อคืนฉันยังเรียนไม่เป็นเลยค่ะ
ใครๆ ก็รู้ว่าพิมพ์รวีไม่เป็นที่โปรดปรานของวิชญ์ ตอนเด็กๆ เพราะทำผิดพลาดจนทำให้วิชญ์โกรธจัด จึงถูกส่งไปอยู่ต่างจังหวัด
จนกระทั่งเธอโตเป็นผู้ใหญ่ ถึงได้ถูกรับกลับมา
ที่เธอเรียนไม่เป็นก็เพราะเธอโง่ เอาสมองไปคิดแต่วิธียั่วยวนผู้ชาย พิมพ์รวีพูดแทงใจดำอย่างไม่ไว้หน้า ส่วนฉันน่ะ โตมากับกองไพ่ตั้งแต่เด็ก ต่อให้วิธีการเล่นจะยากแค่ไหน พอมาถึงมือฉัน มันก็ง่ายเหมือนกินข้าวดื่มน้ำ จัดการได้สบายๆ
เมื่อถูกดูถูกซ้ำแล้วซ้ำเล่า อินทิราก็เริ่มเก็บอารมณ์ไม่อยู่
เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นมองพิมพ์รวี "พี่คะ หนูรู้ว่าพี่ไม่ชอบหนูมาตั้งแต่เด็กแล้ว คิดว่าหนูแย่งความรักจากพ่อไป ตอนเด็กๆ พี่ผลักหนูตกบันได เกือบทำให้หนูต้องนั่งรถเข็นไปตลอดชีวิต ตอนนี้พี่ยังมาอิจฉาอดีตของหนูกับท่านพี่เขย กล่าวหาว่าหนูยั่วยวนท่านพี่เขยอีก..."
"หนูอุตส่าห์หลีกทางให้พี่ หลบไปอยู่ต่างประเทศตั้งสามปีถึงเพิ่งกลับมา วันนี้ก็แค่การนัดเจอเพื่อนๆ ตามปกติ หรือว่าพอพี่ได้เป็นนายหญิงแล้ว แม้กระทั่งการเข้าสังคมขั้นพื้นฐานของท่านพี่เขยก็ต้องจำกัดด้วยเหรอคะ?"
พูดจบ เธอก็มองชาลส์ด้วยดวงตาคลอหน่วย "ท่านพี่เขยคะ ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆ งั้นต่อไปเราอย่าเจอกันอีกเลยดีกว่าค่ะ หนู...หนูกลัวว่าพี่จะเข้าใจผิดอีก"
ตั้งแต่พิมพ์รวีปรากฏตัวจนถึงตอนนี้ ชาลส์ไม่แม้แต่จะชายตามองเธอเลยสักนิด
จนกระทั่งตอนนี้ เขาถึงได้เหลือบตามองอย่างเย็นชา "อย่างหล่อนน่ะเหรอ จะมีสิทธิ์มาบงการฉัน เป็นแค่คนไม่สำคัญคนหนึ่งเท่านั้นแหละ เธอจะไปสนทำไมว่าหล่อนจะเข้าใจผิดหรือไม่ผิด"
มุมปากของอินทิราเกือบจะยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว แต่ก็พยายามอดกลั้นไว้สุดความสามารถ
"ท่านพี่เขยคะ อย่าว่าพี่แบบนั้นสิคะ..."
ชาลส์ยกมือขึ้นลูบหัวเธอ แล้วมองพิมพ์รวีด้วยสายตาเย็นชาดุจคมมีด
"ไสหัวไป นี่ไม่ใช่ที่ที่เธอจะมาได้!"
พิมพ์รวีโกรธจนหัวเราะออกมา สายตาเย็นเยียบ
"โรงแรมห่วยๆ แบบนี้ ก็ไม่คู่ควรกับฐานะนายหญิงตระกูลพูนประสิทธิ์ของฉันจริงๆ นั่นแหละ"
"ชาลส์ เธอก็เหมือนกันนะ จัดงานวันเกิดให้คนรักแรกทั้งที ทำไมไม่เลือกที่ที่ดีกว่านี้หน่อยล่ะ"
"อะไรกัน หรือว่าเพื่อนสมัยเด็กของเธอไม่คู่ควรกับห้องจัดเลี้ยงสุดหรูของโรงแรมเลสเตอร์งั้นเหรอ?"
โรงแรมเลสเตอร์ คือโรงแรมที่หรูหราที่สุดในเมืองเอ
ห้องจัดเลี้ยงระดับท็อปสุดนั้น เป็นสถานที่ที่สามารถใช้ต้อนรับแขกบ้านแขกเมืองได้โดยตรง
แม้ว่าอินทิราจะรู้ว่าตัวเองไม่คู่ควร แต่การที่ถูกพิมพ์รวีพูดออกมาตรงๆ แบบนี้ ในใจก็อดที่จะรู้สึกเปรี้ยวจี๊ดขึ้นมาไม่ได้
โดยเฉพาะอย่างยิ่งการที่เธอเน้นย้ำคำว่า "นายหญิง" ทุกคำ มันเหมือนกับการตบหน้าเธอซ้ำๆ
อินทิราโกรธจนแทบกระอักเลือด แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ ช่างน่าอึดอัดใจเสียจริง!
ชาลส์ขมวดคิ้วแล้วตวัดสายตามองเธออย่างเย็นชา "หุบปาก!"
"ได้"
พิมพ์รวีเชื่อฟังหุบปากลงจริงๆ เธอเดินสวมส้นสูงเข้ามา มองรอยยับบนขากางเกงของเขาอย่างรังเกียจ ซึ่งเป็นรอยที่เกิดจากที่อินทิรานั่งเมื่อครู่นี้
"กางเกงตัวนี้ทิ้งไปเถอะ ยับซะขนาดนี้ หมายังไม่ใส่เลย!"
ประโยคเดียว ด่าคนสองคนพร้อมกัน
คนรอบข้างต่างพากันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ปากคอเราะร้ายขนาดนี้ สมแล้วที่เป็นพิมพ์รวี!
พิมพ์รวีขี้เกียจจะสนใจว่าสีหน้าของชาลส์จะน่าเกลียดแค่ไหน เธอคว้าเก้าอี้มานั่งลงข้างๆ เขา
นั่งไขว่ห้างอย่างสง่างาม "พลุก็จุดแล้ว ไพ่ก็เล่นแล้ว น่าจะกลับได้แล้วมั้ง?"
"กลับ?"
ดวงตาสีดำสนิทลุ่มลึกของชาลส์พุ่งประกายเย้ยหยันและเฉียบคมออกมาสองสาย เขานั่งตัวตรงขึ้นจนสูงกว่าพิมพ์รวีอยู่หนึ่งศีรษะ แผ่รังสีแห่งความกดดันออกมาทั่วร่าง
"กลับไปทำไม? ไปดูเธอที่ทำตัวเหมือนหมาตัวเมียติดสัด แล้วคอยหาวิธียั่วฉันงั้นเหรอ?"
ถูกว่าว่าเป็นหมาตัวเมีย พิมพ์รวีโกรธจนตัวสั่น
แต่ด้วยนิสัยของเธอ ยิ่งโกรธ ใบหน้าก็ยิ่งยิ้มแย้มแจ่มใส
ไม่ว่าในใจจะเจ็บปวดแค่ไหน แต่ต่อหน้าคนอื่น ไม่มีทางยอมแพ้เด็ดขาด
"ในฐานะสามีของฉัน นี่ไม่ใช่หน้าที่ที่คุณต้องทำเหรอ? ถ้าคุณมันไร้น้ำยา ก็แน่นอนว่าฉันก็ต้องเหนื่อยหน่อย"
